Cellphone Ko

May nagtanong sa akin kanina “Anong feeling nang madukutan ng cellphone?”

Sa mga hindi nakakaalam, opo, nadukutan po ako ng cellphone kamakailan lamang.

Sa kasalukuyan ay gumagala ako sa mundong ito na wala ang bagay na dala dala ko araw-araw sa dalawang taon nitong panunungkulan sa akin bilang isang masugid na tagapamigay impormasyon.

Balik tayo sa pinag-uusapan.

“Anong feeling ng madukutan ng cellphone?”

Sagot ko “Astig! Hindi ko man lang namalayan kung paano dinukot at kalian nadukot ang cellphone ko.”

Sa totoo lang, ganon ang pakiramdam ko nung nakita kong nakabukas ang bag ko. Hindi ako natutulog sa jeep at ng mga panahon na iyon ay sigurado akong ang kamay ko ay parating nakadampi sa aking bag.

Nag-isip ako ng mga motibo kung bakit sa dami-daming pwede dukutan sa loob ng jeep e ako pa ang nadukutan.

Naisip ko muna kung bakit dapat hindi ako. Matangkad, kung titingnan mo para ngang kayang-kaya ko ang lahat ng tao nakatabi ko sa jeep. Mukhang may laban, hindi ako ganon ka lampa pero ako pa rin ang nadukutan.

Rason kung bakit dapat ako ang dukutan. Marahil sa mga panahon na iyon ay mukha talaga akong tanga na naka-upo sa aking kinalalagyan sa loob ng jeep kung kaya nakakuha ng tiyempo ang mandurukot upang buksan ang zipper ng aking bag at makuha ang aking cellphone.

Naisip ko, mukha nga siguro akong tanga ng mga panahon na iyon. Nangyari na ba sa iyo ang tumingin sa kawalan ng dahil sa wala lamang. Aaminin ko madalas ganon ako sa loob ng jeep. Wala ka naman kasi talaga magawa sa loob ng jeep e. Uupo ka lang, titingin sa katapat mo, titingin sa ibang tao at kung makatsempo may uupo sa tabi mong nakasando lang at iaangat ang kamay sa hawakan at sakto ang kilikili ay tatapat sa balikat mo. Yun lang. O ang tumingin sa kawalan.

Aaminin ko, sa lagay kong ito mahiyain akong tao kaya maspinipili ko na lang ang tumingin sa kawalan kaysa sa tumingin sa mga paligid.

“Naapektuhan ka ba dahil wala ka ng cellphone ngayon?”

Hindi, meron nga akong cellphone noon, pero hindi ko naman ito masyadong ginagamit lagi e. Kung may kailangan lang akong itext dun ko lang ilalabas ang cellphone ko. Madalaas nga nagugulat na lang ako na meron na palang apat na mensahe sa cellphone ko. Parang masmabuti pa nga ngayon walang pwedeng sumira ng plano ko sa araw dahil hindi na ako madaling mahagilap. Yun nga lang kung talagang masaya ang lakwatsahan sayang hindi ako mayaya.

Nakakalungkot lang isipin dahil paborito ko ang numero ko sa cellphone 09272153668. Kung para sa iyo walang katuturan ang numerong iyan at binigay lang naman Globe iyan at tsamba lang yan e nagkakamali kayo. Astig yan! Bakit? Basta! Astig yan! Ang ganda lang ng dating.

Isa pa sa nasasayangan ako ay ang lubhang napaglumaan na text message na nasa loob ng cellphone ko. Meron ka pa bang text noong January 2, 2003? Kung meron ka, ang loser ko naman. Pero kung wala ka, ang loser ko pa rin, may cellphone ka, ako wala na.

Oo nga pala! Doon din nagsimula sa cellphone na iyon ang pangalang “Kamandag ng Barakuda”.

Dibali, ang cellphone ay bagay lamang. Masmabuti ng ganito, buhay at patuloy pa rin nakapaglalakad.

Wala ng magagawa, hindi na dapat umasa.

HOOOOYYY!!! IBALIK MO CELLPHONE KO!!!!