Mahal Na Di Bumenta

Sa mga hindi nakakakilala sa akin, kapag meron isang pagkakataon na pwede akong gumawa ng makulit na bagay, nagiging makulit ako. Walang makakahadlang basta kaya ko gawin ang kakulitan kong iyon.

Kanina ang isa sa mga pagkakataon na iyon ay sumibol. Minsan lang mangyari, baka hindi na mabigyan ako ng pagkakataon muli kaya kailangan nang gawin.

Kumakain kami sa Mann Hann sa may SM North kanina, katapat lang ito ng Red Ribbon. Bukas ay ang kaarawan ng aking ina, kanina pa ako nag-iisip kung ano ang ibibigay ko sa kanya. Naisip ko na lokohin ang mga taong kasama ko.

Ang plano ay sasabihin ko sa nanay ko na may surprise ako sa kanya tapos tatayo ako at pupunta ng Red Ribbon at bibili ng cake, babalik sa Mann Hann at ibibigay ang cake. Sa isip ko, planadong-planado, swabeng-swabe. Pero malaki ang pagdududa ko sa paggawa ng kalokohan ko na ito dahil medyo may kamahalan ang isang cake. Ang pera sa bulsa ko ay limang daan lamang.

Matagal akong nag-isip… At napagdesisyonan ko na hindi na malamang ito mauulit. Unang-una kaarawan ng ina ko kinabukasan, kumakain kami sa Mann Hann, katapat lang ang Red Ribbon. Tatlong elemento na mababa ang prababilidad na maulit kaya kailangan nang gawin.

Sinabi ko sa aking ina, “Ma, dahil birthday mo bukas, may surprise ako sa iyo”

Sagot naman ng aking ina “E di hindi na surprise yon.”

Sagot ko “Sandali lang, kukunin ko lang…”

Tayo ako, diretso sa Red Ribbon. Nakita ko na merong Strawberry Choco Mousse, naalala ko na isa ito sa paborito ng aking ina kaya bili ako agad nito. Maswerte ako na 390 pesos lang ito.

Nabili ko na, balik ako, binigay ko sa nanay ko.

Hintay ng reaksyon…

Hintay…

Hintay…

ANAK NG TINAPA!!! WALANG TUMAWA!!! WALA MAN LANG NAGSABI NA ANG KULIT NG GINAWA KO!!!

MAHAL NA NGA ANG NAGASTOS KO, WALA PANG NAGBIGAY KOMENTO SA GINAWA KO!

Tuloy ang kain, tuloy ang usap na para bang walang nangyari. Pero sa aking looban...

Walang tumawa

Mahal ang ginastos

Hindi bumenta
Nakakaawa

Kalugmok-lugmok

Ka awa-awa